Ela Minus, Aino Salto, Ale Hop & Titi Bakorta oraz Lasy

Czwórka z początku roku.

Patrząc na styczeń bieżącego roku można być zadowolonym. Pojawiło się już kilka płyt, które być może powrócą z końcem roku w podsumowaniach. A patrząc wprzód, na luty, też widać kilka powodów zadowolenia. Dobry to moment, żeby wrócić jeszcze do czterech wydawnictw tegorocznych po to, aby uzupełnić sobie muzyczny krajobraz rozkręcającego się roku.

W 2020 roku błysnęła jasno swoją „Acts of Rebellion”. Była to płyta niosąca nadzieję, że przyszłość Eli Minus będzie już tylko znakomita. Wyżej podpisany również był na liście entuzjastów. Po pięciu latach nastąpił powrót. Godna podziwu wstrzemięźliwość wydawnicza nie przyniosła oczekiwanych efektów. Więcej, efekt końcowy, którego tytuł „DÍA”, przyniósł muzykę zaskakująco błahą. Owszem utwory świecą się tu jasno, ale to powłoka bardzo cienka, by nie rzec nieistotna („Upwards”).

Sytuacji nie ratuje całkiem zgrabny singiel „Broken”, którego największym grzechem jest brak oryginalności. Talent Minus rozmienia się na drobne, a czasem dochodzi do prób kopiowania stylistyk innych artystek z gorszym skutkiem (porównaj Fever Ray i utwór „Idols”). Trwająca niewiele ponad pół godziny płyta nie zawiera żadnego momentu zapadającego na dłużej w pamięć. Nie może nim być przecież „QQQQ”. Sytuacji nie ratują krótsze wstawki chyba próbujące dodać nieco eksperymentalnego charakteru. Obiecana w debiucie rebelia obecnie przygasła.

Ela Minus – DÍA | Domino 2025

Za to urodzona we Francji, wychowana w Lipsku, a obecnie mieszkająca w Bernie Aino Salto jest twórczynią, którą warto zapamiętać. Jej podejście do materii muzycznej polega na skupieniu się na melodii. Kiedy ta już zostaje wymyślona pozostaje jej wzbogacenie o aranżacje. I na tym etapie uwalnia okazałą wyobraźnię dając nam zestaw siedmiu błyskotliwych utworów zamkniętych pod wspólnym tytułem „Imagine People As Adolescent Birds”. Sztandarowym utworem jest „We Must Have Been Asleep” osadzona w świecie jazzu ze wspaniale rozrastającym się instrumentarium.

Naturalnym określeniem tej muzyki wydaje się pop, ale jest to pop szlachetny, opakowany w słodko-gorzkie melodie, pop sączący się do ucha, a nie krzyczący oraz wspaniale podany ze złożonymi aranżacjami. Odpalić w tym miejscu warto „Everything All At Once” i posłuchać co też tam się dzieje na drugim planie. Jak utwór stygnie, a jak bucha fortepianem. Albo jak muzyka zmierza trochę w stronę skandynawskich wirtuozerii w „Mother Mushroom”. Albo jak melodia kapitalnie współgra z wokalnymi popisami w „Powerlines”. Nie umiem powiedzieć czy zawiedzeni Elą Minus znajdą tu coś dla siebie, ale wielbiciele niebanalnych piosenek na pewno.

Aino Salto – Imagine People As Adolescent Birds | Irascible Distribution 2025

Peruwiańsko-kongijska psychodelia – to określenie dla wielu będzie wystarczającą zachętą, aby w mig zapoznać się z płytą „Mapambazuko”. Doprecyzowania wymaga, że z Peru pochodzi  Alejandra Cárdenas, którą znamy bardziej jako Ale Hop, której towarzyszy kongijski gitarzysta Titi Bakorta. Oboje kradną uwagę od samiusieńkiego początku utworu „Una cumbia en Kinshasa”. Jest to zastrzyk energii potrzebny szczególnie w Polsce znajdującej się bezustannie pod szaroburymi chmurami. Nasi bohaterowie serwują tempo szybkie, dynamiczne, radosne, co czasami przenosi ich wysoko w stratosferę.

Chciałbym poznać osobę, której endorfiny nie rzucą się do tańca kiedy w ich okolicy rozpocznie się utwór „Bonne année”. Ślicznie się tu gitarowe riffy ślizgają wsparte syntetycznymi strzałami. Matko, jakie to elastyczne wszystko. Lecz przecież nie wszystko tanecznymi melodiami wygrać można. Czasem trzeba coś zniekształcić, przyjąć nieco marsową minę nic nie tracąc z raz uwolnionej energii („Así baila el sintetizador”). Z tego co napisałem może wyjść, że to błahostka jest, ale to nieprawda. Niech temu zaświadczy wspaniały „Nitaangaza” zostawiony na koniec. Nawet nie wiecie, że tego właśnie potrzebujecie.

Ale Hop & Titi Bakorta – Mapambazuko | Nyege Nyege Tapes 2025

Na koniec zapraszam do Gdańska. Tam, jak się okazuje, szaleństwa nie brakuje również. Duet Lasy, który musicie kojarzyć z albumem „Głazy” powraca, aby znów uraczyć nas miksem tańca i nowoczesności w elektroniczno-perkusyjnym wydaniu. Otwierająca zestaw „Hymnoga” jest nieco myląca, bo oto rozmyte pejzaże nam się tu prezentuje. Pejzaże przecinanie perkusyjnymi napadami w stylu jak najbardziej jazzowym. Daje to cudowny efekt. Ale już „Gabbstep” jeńców nie bierze. No nie ma lipy. Lecimy w stronę zakazanej imprezy, ma być bombastycznie, dusza zagłuszona być powinna, a my skupieni na rytmie. Tylko Maciej Wojcieszkiewicz (Stendek) i Jacek Prościński (wh0wh0) wolą chodzić własnymi ścieżkami.

Trudno będzie docenić album „999” bez poczucia humoru. Ot taki „Australian Open” o nienormalnym tempie ma w sobie mnóstwo ciekawych dodatków. W „Killer Hair Clipper” powtykana i poszatkowana została popowa melodia. „RUI” z kolei atakuje mocnymi dźwiękami, a mnie bardzo pociąga „Zaronmi”, gdzie największą uwagę skupia perkusja, ale i osobliwe echa głosów porozmieszczane w tle. W tym szaleństwie jest metoda, żeby zwabić lubiących ryzykowne i bezkompromisowe dźwięki pokazując im znacznie więcej niż mogą usłyszeć u konkurencji (patrz wybijający się „Curvidon”). Otoczka stylistyczna widoczna w wideoklipie pozostała niezmienna. Trudno ich nie pokochać.

Lasy – 999 | Lasy 2025

Bandcamp 1: https://elaminus.bandcamp.com/album/d-a
Bandcamp 2: https://ainosalto.bandcamp.com/album/imagine-people-as-adolescent-birds
Bandcamp 3: https://nyegenyegetapes.bandcamp.com/album/mapambazuko
Bandcamp 4: https://lasy.bandcamp.com/album/999
FB Ela Minus: https://www.facebook.com/ElaMinus
FB Ale Hop: https://www.facebook.com/alehophop
FB Lasy: https://www.facebook.com/LASYmusic
FB Domino: https://www.facebook.com/DominoRecordCo
FB Nyege Nyege: https://www.facebook.com/NyegeNyegeFestival

Artykuł Ela Minus, Aino Salto, Ale Hop & Titi Bakorta oraz Lasy pochodzi z serwisu Nowamuzyka.pl.